اشعار

کم‌کم غـروب واقـعـه از راه می‌رسـید            یک زن میان دشت، سراسیمه می‌دوید

این خـیـمه‌ها نبـود که آتش گـرفته بود            آتش مـیـان سـیـنـۀ او شعـلـه می‌کـشید

راهی نمانـده بود برایش به غیر صبر            باید دل از عـزیـز سفـرکـرده می‌بـرید

مردی که رفت و از سر نی حسّ بودنش            قطره به قطره سرخ و غریبانه می‌چکید

آن مرد رفت و واقعه را دست زن سپرد            بایـد حـمـاسه پشت حـمـاسه می‌آفـریـد

نـام حـسین بـردم و عـالـم صفا گرفت            از خـانـۀ کـریم، سـلـیـمـان بهـا گرفت

منت گذاشت بر سر نوکر که در ازل            خاک اضافه‌ای صله داد و گدا گرفت

ما را علی برای حسینش خریده است            شکـر خـدا که دست گـدا، آشـنا گرفت

گرچه برای عـشق تو مَحرم نبـوده‌ایم            از مـرهم نـگـاه تو دل‌ها شـفـا گـرفت

مـولا به محـضرت کم ما و کـرامـتت            شاید شد و ز مرحمـتت کـربلا گرفت

حالا که صحبت از حرم و کربلا شده            قـلبـم به یـاد کـشـتۀ دشـت بـلا گـرفت

از ساعتی که جسم حـسین ناتـوان شد            چشمش میان گودی و خیمه خطا گرفت

گـرگـان به نیت حـرم و غـارت آمدند            چـشم حـرام خـیـمـۀ خـون خدا گرفت

حـال مـخـدرات حــرم بـی‌قــرار شــد            دور و بر خـیام حـسین بی‌حـیا گرفت

گـودال و خـیمه و طپش قـلب کودکان            زینب میان گودی و خیمه عزا گرفت

“وَ الشِّمْرُ جالِسٌ” دل زینب کـباب شد            خنجـر حیا نکرد سر او از قـفا گرفت

میان عرش و زمین این چنین طنین افتاد            «بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد«

نه روی خار زمین پیکرش به خون غلتید            به روی خـاک سـتم روی نـازنین افتاد

ز صدر زین، چه بگویم که با رخ گلگون            به موجی از یم خون خاتم و نگین افتاد

نـدارد او بـجـز از تـیـغ قـاتـلـش یـاری            به قـتـلگـاه بـلایـی که بی‌مـعـیـن افـتـاد

بریخت خون جبینش به روی لب‌هایش            چو راه تـیـغ ستـمگر بر آن جـبین افتاد

گرفت ظلـمت هـستی دوبـاره عـالـم را            چراغ چشمۀ عرشی چو بر زمین افتاد

تـنـش ز تـیـغ سـتـم پـاره پـاره گـردیده            ز پـاره‌های تنـش رخـنه‌ها به دین افتاد

تـمام گـلـشن عـمرش خزان شده، یعنی            به زیر حـنجره، شمشیر لاله چین افتاد

هـزار و نُهـصد و پنجـاه زخـم او یعنی            ورق ورق به زمین مصحف مبین افتاد

تمام غـربت او را نموده حس «یاسر»            به روی خاک عزایش چو دل غمین افتاد

تشنگی مثلِ غباری شد توانش را گرفت            بی‌رمق شد چشم‌ها،اشکِ روانش را گرفت

تا فرو شد نیزه در حلقش، دلِ زهرا شکست            ناله‌هایِ مادری گویا که جانش را گرفت

“یا بُنّی” شد پراکـنده به هر جایِ جهان            این ندا در قتلگه خیلی امانش را گرفت

لعـنتِ هفـت آسمان بر کـینه‌توزیِ سنان            نیزه‌ای زد بر گلو و خون دهانش را گرفت

حرمله پرتاب کرد از چلّه‌اش تیرِ سه‌پر            قلبِ آقا این طرف ضربِ کمانش را گرفت

از رویِ مرکب زمین افتاده با حالِ خراب            ذکر یا اللّه و یا مـنّان زبانـش را گرفت

شیعیانش را دعا می‌کرد در گودالِ خون            این دعایِ خاص قلبِ مهربانش را گرفت

صورتش بر خاک بود و گاه می‌گفت العطش            تشنگی مثلِ غباری شد توانش را گرفت

بعد یک عمر که با بودن تو سر کردم            حـال باید تک و تنهـا به حـرم برگردم

من به لبخـند سرِ صبح تو عـادت دارم            پس نخور غصه شبیه تو رشادت دارم

من بمـیرم اگر این عشق هـلاکـم نکـند            سایـه‌ات را ز سـرم کاش خدا کم نکند

دشـمـنت از دل گـودال اگر زد سـنگـم            تو بمان خیمه خودم می‌روم و می‌جنگم

با تو هستم پسر فاطمه! خواهش کردم            از کنارم نرو مثل همه! خواهش کردم

طاقـتم نیست ببـیـنم سـرت افـتاد زمین            اینقـدر آه نکـش، خواهـرت افتاد زمین

خواهرم، عاطـفۀ خواهریم را چه کنم؟            پـیـرهـن بـافـتـۀ مـادریـم را چـه کـنـم؟

دیدم از دور کسى چکمۀ خود پا می‌کرد            زیر حـلقـوم تو را شـمر تماشا می‌کرد

حاضرم رو بزنم، چنگ به رویت نزنند            موى خود را بکنم، پنجه به مویت نزنند

دردا که درد و مـاتم تو بی‌طـبیب ماند            در گـوش پـاره، نـالـۀ امن یجـیب ماند
وقتی که شعله‌های تو در سینه گُر گرفت            از داغ عـشق، بر دل عـالم لهیب مـاند

ای راوی حـمـاسۀ سـرهـای سـربـلـند!            تنها حکـایتی ز تو از بـوی سیب مـاند

مبـهـوت مـانـده چـشم ترم بر نگـاه تو
پـر مـی‌زنـد دلــم بـه دم قــتــلـگــاه تو

ســربـاز کـرده عــقـدۀ دیــریــنـۀ دلـت            ای پـاره پـاره‌تـر بـدنـت از حـمـایـلـت
سنگ صبور، آیۀ مستورِ غرقِ خـون!            گویا نـشـسـته مـادرت اینـجـا مـقـابـلت
شـد سـیـنـۀ غـیـور تو سـیـنـای انـبـیـاء            آن سـیـنۀ شـکـسـته به دسـتـان قـاتـلت

شد خـشک‌تـر لب تو ز خاک کـویرها
شد پـیکـرت ردیفِ سنـان‌هـا و تـیـرها

ای کاش، رنگ آیـنه زنگـار می‌گرفت            ای کاش، روز همچو شب تار می‌گرفت
کم کم شفق، به مغرب سرها رسیده بود            وقتی که شعـله دامن بیـمـار می‌گـرفت
حال عقیله بسکه زمین خورده، گشته بود            چون بانوئی که دست به دیوار می‌گرفت

بر گوش می‌رسید کـماکان صدای تـیغ
پیـراهنی دریده شد از ضربه‌های تـیغ

بـاران تـیر بـود و فـضا غرق دود بود            بر روی خاک، تشنه‌لبی در سجود بود
وقـتـی به نـیـزه رفـت سـر سـربـدارها            دیگـر رخ رقـیـه و زیـنـب کـبـود بـود
رو سوی شام و کوفه روان بود روی نی            ماهی که مـقـتدای مسـیح و یـهـود بود

از گیر و دار شورِ اذان‌ها، اقامه رفت
جسم حـسین مـاند ولیکـن عمامه رفت

با سرشكت شد دلم در بین مژگانت اسیر            بیش از این با اشك بر من راه میدان را مگیر

خوب می‌دانم كه قبل از رفتنم جان می‌دهی            رنگ رخساره خبر می‌دهد از سر ضمیر

خواهرا در پیش چشمانم به خود لطمه مزن            ای گل روی تو نازكتر ز گلبرگ حریر

خواهشی دارم بیا و بر غم من صبر كن            راه را بگشا به رویم سد مكن برمن مسیر

لحظه‌های آخر است و مادرم چشم انتظار            سینه‌ام تنگ است خواهر لحظه‌ها دیر است دیر

پیش پای مركـبم كمتر بزن بر سیـنه‌ات            دور كن از پیش چشمان من این طفل صغیر

مـی‌روم امـا پـریـشـانـم پـریـشـان تـوأم            بیش از با اشك بر من راه میدان را مگیر

سخت است بهـر من که برادر نبینمت            می‌میـرم از فـراق رخـت، گر نبینمت

آرام جـان من، کـمی آهـسـتـه‌تـر بـرو            بگـذار تا که خـسـته، مـکّـدر نبـینـمت

کـردم هـمـاره زمـزمـه امن یجـیب را            تا یک نفس شکسته و مضطر نبینمت

یک دم چـگـونـه زنده بـمـانم بدون تو            دیگـر چگـونـه این دم آخـر نـبـیـنـمت

فیض زیـارت تو به هر کس نـمی‌رسد            حیف است ای حـسین، مکّـرر نبینمت

ای‌کاش عمر من بسر آید که این چنین            تنهـا به پیـش این همه لـشگـر نبـینمت

ای‌کاش من به جای تو پرپر زنم، ولی            هرگز به خاک غـمـزده پـرپـر نبینمت

کـردم دعـا بـرای توای آفـتـاب عـشق            تـا زیر ابـر نـیـزه و خـنـجـر نبـینـمت

پیش از شهادتت تو دعا کن که بعد تو            من غـرقـه خـون برابر مادر نبـیـنمت

ای سـرو سـرفـراز، به گودال قـتلگـاه            ای‌کاش من بـمـیرم و بی‌سـر نبـیـنمت

خون گریه کن «وفایی»ازاین درد جانگداز            هرگز بدون چـشم ز خون تر نبـیـنمت

بیش از دمی که در دل صحرا ببینمت            بـگـذار امـشـبی تک و تنـهـا بـبـیـنمت

از هم گـسـسـته رشته عـمر مرا غمت            مـگـذار بـی‌کـفـن شـبِ فـردا ببـیـنـمت

گفتی که خواب دیدی و نیزه‌نشین شدی            آیـا سـزات ایـن هـمـه بــالا بـبـیـنـمـت

داری نـگــاه جـانـب گــودال مـی‌کـنی            در قـتـلـگـاه تـشـنـه لـب آیـا ببـیـنـمـت

از کـودکی مصیبت و غم دیده‌ام، ولی            بـایـد تو را مـصـیبت عـظـمی ببـینمت

امـشـب مـحـارم پـاسـدار خـیـمه‌گـاهـند            امشب تمام دخـتـران در سـوز و آهـند

کـار عـطـش در خـیـمـه‌ها بـالا گـرفته            هر تشـنه‌ای در گـوشـه‌ای احـیا گرفته

امـشـب تـمـام قـلـب‌هـا را غـم گـرفـتـه            چـون دخـتـر شـیـر خـدا مـاتـم گـرفـته

امشب سـزد گـر جـان عـالم بر لب آید            چون یک جهان ماتـم سـراغ زینب آید

یک سو دو چشم خواهری بر شش بردار            یک سو دو چشم شش بردار محو خواهر

افـسوس جز غـم حـرفشان با هم نباشد            حرفی به لب‌ها جـز فـراق و غم نباشد

حرف از سنان و از خدنگ و تیر آنجاست            حرف از گلوی پاره و شمشیر آنجاست

حرف از گلوی تشنه و صد پاره آنجاست            حرف از به غارت رفتن گهواره آنجاست

حـرف از سـر بـریده کـوی ثـنان است            حرف از غل و زنجیر و پای کودکان است

عصر تاسوعاست ای نقّاش فردا را نکش            صبح دریا را کشیدی ظهر صحرا را نکش

خسته با زین و یراقی واژگون آشفته‌یال            بی‌سوار و غرق خون آن اسب زیبا را نکش

یا تمام صفحه را با خیمه‌ها همرنگ کن            یا به غیر از ما رأیت الا جمیلا را نکش

آن به دریا رفته دیگر بر نمی‌گردد به دشت            خشکی لب‌های فرزندان زهرا را نکش

او که مجنون بود، مجنون ماند، مجنون شد شهید            مادرش لیلاست واویـلای لیلا را نکش

ما که جا ماندیم در ما رنگ عاشورا نبود            آبـروداری کـن و رسـوایی ما را نکش

عاقبت آن مرد مردستان می‌آید بعد از آن            کس نگوید آن قد و بالای رعنا را نکش

هر که را نیست سر دادن سر، برگردد           زآن که خورشید در این معرکه بی‌سر گردد

دست او مثل اباالفضل می‌افـتد بر خاک           با حسین بن عـلی، هر که بـرادر گردد

زهر در قلزم اگر بود، به جان می‌نوشید           مالک این گونه فقـط مالک اشـتر گردد

زندگی کردن او، در گرو مُردن اوست           لاله پیـوسـته بر آن است که پرپر گردد

ظهر فـردا، که زمین آرزوی مرگ کند           و زمان سـعی نمـایـد به عـقـب برگردد

عصر فردا، که دو خورشید بر آید به افق           و زمین روشـنـی‌اش چـند بـرابـر گردد

عصر فردا، که سر دوست دمد بر نیـزه           ظهر فردا، که جهان عرصه  محشر گردد

امشب است آن شب، که بر پا شور محشر می‌شود           زینب غـمـدیده، فـردا بی‌بـرادر می‌شود
امشب است آن شب که فردا در یم امواج خون           غـرق توفـان، کـشتی آل پـیمبر می‌شود

امشب است آن شب، که فردا در زمین کربلا           حجت کبرای حق، بی‌یارو یاور می‌شود
امشب است آن شب که فردا زیر سّم اسب‌ها           قاسم نسرین بدن، چون لاله پرپر می‌شود
امشب است آن شب، که فردا در جوار قرب حق           مبتـلا زینب به داغ مرگ اکـبر می‌شود
امشب است آن شب، که فردا در کنار علقمه           جسم سقای حرم در خون شناور می‌شود
امشب است آن شب که فردا از پی یک جرعه آب           چاک از تیر سه شعبه حلق اصغر می‌شود
امشب است آن شب که فردا پیکر سلطان عشق           چاک چاک از نیزه و شمشیر و خنجر می‌شود
امشب است آن شب که فردا از یتیمان حسین           بانگ واویلا به پا تا عرش داور می‌شود
امشب است آن شب که فردا دختر میر عرب           بر اسیری ره سپر با قوم کـافر می‌شود

شیعیان فردا حسین بی یار و یاور می‌شود            خون‌جگر زینب ز داغ شش برادر می‌شود
از برای جـرعۀ آبی به شـط خـون جدا            از بدن دست ابوالفـضل دلاور می‌شود

بر سر دست حسین از تیر ظلم حرمله            پاره حلق نازک شیرخواره اصغر می‌شود
حضرت نجمه نمی‌داند که فردا قاسمش            از جفای کوفیان صدپاره پیکر می‌شود
شش برادر باشد این شب زینب و کلثوم را            پیکر هر یک به خون فردا شناور می‌شود
شمر ملعون از جفا سازد جدا رأس حسین            نوحه گر زین ماجرا زهرای اطهر می‌شود
پیـکـر فـرزند پیـغـمـبر فـتَـد در آفـتاب            سایبانش نیزه و شمشیر و خنجر می‌شود
خـیـمۀ آل عـلی در موج آتش شعـله‌ور            از جـفـای ابن سعد شـوم کـافر می‌شود
می‌شود آل علی فـردا اسـیر و دستگیر            بسته بر زنجیر کین سجاد مضطر می‌شود

شـرمـنـده‌ام نـشد که بـمـانم کـنـارِ تو            تـسکـین شـوم بـرایِ دلِ بی‌قـرارِ تـو

اشکِ رقـیه دیدم و گـفـتم که می‌شوم            مرهم به زخـم‌های دلِ غُـصِّـه‌دارِ تو

رفـتم فُـرات را به حـضورت بیاورم            تیری به مَشک خورد و شدم شرمسارِ تو

این نیـزه‌ها نذاشت که با خود بیاورم            آبی بـرایِ کـودکِ چَـشـم‌انـتـظـارِ تو

تا پایِ دشمنان نـرود سمتِ خـیـمه‌ها            دست و سر و تمامِ تَـنـم شد نـثـارِ تو

با ذکـر یـا أخـا تـو به بـالـیـنـم آمـدی            بـا این حـساب من شـده‌ام از تـبارِ تو

به تـمـنـای لب تو قـلـب دریـا سـوخـته            صورتت افتاده روی خاک وصحرا سوخته

پیکرت را جمع کردم قد یک گهواره شد            زیر خورشید عراق این قد و بالا سوخته

تیرها نه در می‌آید نه از آن سو می‌رود            جای جای تو در این اوضاع یکجا سوخته

کاش می‌شد تا همینجا پیش تو خاکم کنند            من که پیش چشم‌هام انگار دنیا سوخته

پاشو برگـردیم خیـمه قبل آنکه بشـنوی            در میان شعله‌ها گـیـسوی زنها سوخته

تو نـباشی دخـتـرانم را اراذل می‌زنـند            صورت هر دختری در بین دعوا سوخته

شیـر میدان دار بودی پس چرا افتاده‌ای            ای امان خـیـمه‌ها از چه ز پـا افتاده‌ای
من گُمَت کردم، میان دشت حیرانم مکن            دست و پایی زن بدانم که کجا افتاده‌ای

آن‌قدر گفتی که هستم خاک پایِ مادرت            حال، روی دامن خـیرالنـساء افـتـاده‌ای
دست‌هایت یک طرف، سر یک طرف، تن یک طرف            سـورهٔ قـرآن چـرا از هم جـدا افـتاده‌ای
قد رعنای تو شد هم دست با ضرب عمود            از سرِ زین گـوئـیا تو بی‌هـوا افـتاده‌ای
بعد از این حفظ حریم خیمه‌ها مشکل شود            دور از خیمه به صحـرای بلا افتاده‌ای
گوئیا باحوصله عـقده ز دل وا کرده‌اند            از کـجـا تا به کـجـا ای با وفـا افتاده‌ای

خدا بخشیده بر رویت جهانی از لطافت را           هنرمندانه طرحی نو زده، این قد و قامت را
الا بالا بلندِ سر به زیرِ محضر خورشید           که کامل کرده چشمانت، نشانی نجابت را

تو آن ماهی، که یک ایل عاشقانه خیره‌ات می‌شد           به رخسارت خدا گویا، تراشیده ملاحت را
کدامین واژه‌ات را شرح باید داد ای ساقی           ولایت یا اصالت یا شجاعت یا شرافت را؟
دعای خسته‌گان قوم را، آمین بگو ای مرد           که با نامت عجین کردند نام استجابت را
به قلب تشنه‌ام ساقی، به غیر از تو که می‌بخشد           چنان باران، به جای جرعه، دریای کرامت را؟
کـنـار نـام تو آئـیـنـه بگـذارند شـاعـرها           به جای آنکه بنویسند اوصاف شهامت را
قیامت محشری خواهد شد از حظِ حضورت، پس           به عشق دیدنت من عاشقم، صبح قیامت را
چنان شد پیشکش پای برادر دستهای تو           که اخلاصش عوض کرده ست تعریف سخاوت را
کنار علقمه، سقاترین تشنه، حسینت خواند           از آن خون گریه‌های زخم چشمانت، خجالت را
علم افتاد و دست خیمه از دستت جدا افتاد           و زینب دید از آن لحظه به چشمانش اسارت را

یا ابوفاضل که گفتم بال و پر آمد وسط            بهرِ گـفـتن از کمالاتت هـنر آمد وسط

در فضایی که همه مبهوت هستند ای کریم            دل خودش را زد به دریا و جگر آمد وسط

مانده بودم تا که تـشـبیـهی بگـویم آشنا            در همین اثنا شباهت از پدر آمد وسط

کامِ من پُر از عـسل شد تا گـفتم نامِ تو            دوّمین بار آمدم گویم  شکـر آمد وسط

ماهِ رویت را بنازم ای جمالت قـبله‌گاه            در مقـامِ صورتت دیدم قـمر آمد وسط

مردِ رزمی و نداری یک نفر مانند خود            واردِ میدان شدی اصلاً خطر آمد وسط

بازوانِ تو یـداللّه است در هر بُـرهه‌ای            تیغ در کف آمدی گویا شرر آمد وسط

تار و مارِ کوفـیان کاری ندارد بهرِ تو            هیبتت دیدند و چندین محتضر آمد وسط

امرِ مولایت رسید و جنگ را تعطیل کرد            مشگِ خالی و شرابِ چشمِ تر آمد وسط

ساقی لب تشنگـان! آبی فراهم شد ولی            یک عمود آهـنین و یک تبر آمد وسط

وقتِ افتادن ز مرکب فاطمه لبیک گفت            از دهـانِ مـادری لـفـظِ پـسر آمد وسط

من کیم روی حقایق من کیم من پشت دینم           من کیم شمشیر خونریز خدا بازوی دینم

من کیم سـردار و سرباز امام راسـتـینم           من کیم دست حسین ابن علی در آستینم

من کیم در جبهه شور و وفا فتح المبینم
من کیم عـبّاس فـرزند امیـرالمـؤمـنـیـنم

من کیم فرزند حیدر من کیم یار حـسینم           من کیم از کودکی مشـتاق دیدار حسینم

من کیم با جان شیـریـنم خـریدار حسینم           من کـیم استاد دانـشگـاه ایـثـار حـسـیـنم
من کـیم ماه بـنی هـاشم چـراغ راه دینم

من کـیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـینم
من کیم صدق و صفایم من کیم مهر و وفایم           من کیم باب المرادم من کیم مشکل گشایم
من که هستم بر حسین ابن علی دست خدایم           من کـیم فـرمـانـده کـلّ قـوای کـربـلایـم
من کیم صاحب لوای سبط خیر المرسلینم

من کیم عـبّاس فـرزند امـیـرالمـؤمنـیـنم
من کیم احمد خصالم من کیم حیدر مثالم           من کیم کوه جـلالم من کیم بحـر کـمالـم
من کیم سرباز قـرآن من کـیم سـقّای آلم           من کیم یک کربلا ایثار و عشق و شور و حالم
من کیم فخـر زمـانم من کیم ماه زمـیـنم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم شیر شجاعت من کیم مرد شهادت           من کیم عشق و ارادت من کیم زهد و عبادت
من کیم لطف و کرامت من کیم مجد و سعادت           من کیم نسل ولایت من کیم اصل عبادت
من کیم آنکو علی بوسیده دست نازنـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم روح حقایق من کیم پشت حسینم           من کیم ماه بنی هـاشم چـراغ عـالـمـینم
من کیم من چار عین الله را نور دو عینم           من کیم من دامن مولا علی را زیب و زینم
من کیم در مجـمع اهل ولا شور آفـرینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من کیم باب الحسینم من کیم ابن الامامم           من کیم بر آل هـاشم در زمین ماه تمامم
من کیم خون خدا فرزند زهرا را غلامم           من کیم فرمانروای لشگر خون و قیامم
من کیم سـجـادۀ عـشـاق را مُهر جـبـینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم
من حسین بن علی را با تن تنها سـپاهم           من به گرد خیمه شمس ولایت قرص ماهم
من خلایق را چه در دنیا چه در عقبا پناهم           من فراتر از شهیدان در مقام و قدر و جاهم
من شفیع و یاور «میثم» به روز واپسینم

من کـیم عـبّاس فـرزنـد امیـرالمـؤمنـینم